Skrzydła i kły - Gra Novej

Wylądowaliście na jakiejś polanie, ciemne powietrze zataczało w okół was ostatnie,powolne kręgi. Był środek dnia lecz powietrze było chłodne, widziałaś,że drzewa w okół polany zaczynają zmieniać barwę,zbliżała się jesień.
Usłyszałaś cichy jęk, chłopak pod Tobą niemal zemdlał, ciemne włosy i blada cera współgrały ze sobą,miał delikatne rysy i elektryczno niebieskie oczy, niezwykle żywe jak na wampira.
-Pić!-Wycharczał i uśmiechnął się blado gdy odruchowo chwyciłaś się za szyję.Powoli pokręcił głową-Czerwony...sok...w lesie...owoce-Tracił zbyt wiele sił na mówienie.
Mogłaś mu pomóc....ale czy warto ratować potwora?

Szybko się z niego ześlizgnęłam. Jestem tutaj sam na sam z tym wampirem. Widać, że był u kresu sił... Ale czy mam go uratować? Nie jest człowiekiem... Ja w sumie też nie... W końcu zdecydowałam się mu pomóc. Mam zbyt miękkie serce by kogoś tak zostawić... Wstałam i rozejrzałam się wokoł . O jakie owoce mu chodzi? Szybko spróbowałam je odnaleźć. Zerkałam w jakim chłopak jest stanie. Jeśli w ciągu chwil nie znajdę tych owoców to zabieram się za opatrunek... Żegnaj moja bluzko. Przynajmniej mam pod spodem jeszcze podkoszulek, ale będzie mi dość chłodno.

Szybko wypatrzyłaś czerwone owoce...ale nie jedne, co najmniej połowa leśnych owoców miała kolor czerwony w różnych odcieniach, o które chodziło?
Oddech chłopaka stawał się coraz płytszy...cóż trzeba pamiętać,że był środek dnia,a wy znajdowaliście się na środku otwartej polany...choć nie wyglądało na to,żeby miał zaraz spłonąć,jednak trzeba się śpieszyć

A niech to! Chyba chodzi o jakieś większe i z miąższem obfitym w wodę.... Nie jestem najlepsza w działaniu w takich sytuacjach. Zaciągnęłam chłopaka do najbliższego cienia. Starałam się go jednak nie naruszyć za bardzo chłopaka, by nie pogorszyć jego sytuacji. Zaraz po tym znoszę owoce, które wydałymi się odpowiednie. Cała się trzęsłam i byłam zestresowana sytuacją. Tych czerwonych owoców jest tu za dużo! Już nawet jakby moja krew mu pomogła to bym mu pozwoliła.

Chłopak chwycił jeden z owoców,nie był zbyt duży,wielkości truskawki ale najwyraźniej chłopak nie miał siły by podnieść coś cięższego,przyłożył owoc do ust i...cały kolor spłynął do jego ust pozostawiając biały i nieco wysuszony owoc, w ten sposób "zjadł" wszystkie owoce, które mu przyniosłaś
-Dziękuję-Jego głos był melodyjny i przyjemny-Ale miałaś jakieś opory,dlaczego?-Zapytał

To było dość dziwne. Przysiadłam na boku.
- Tak jakoś... - powiedziałam, patrząc się na niego. - Masz może pojęcie, gdzie jesteśmy? Przeniosło nas tutaj, kiedy na mnie wpadłeś? - spytałam, wstając.
Na razie nie okazywałam u siebie oznak, że nie jestem tak do końca człowiekiem. Byłam zestresowana i nie wiedziałam, gdzie się znajduję. W obecnej chwili bardzo chciałam wrócić do domu.

-Niestety,nie mam pojęcia ale kiedy...-Nagle zawiał delikatny wiatr prosto w twarz chłopaka,wampir zwęszył-To ty,byłaś wtedy w moim domu,to CIEBIE ścigała moja rodzina-Zarwał się gwałtownie i wskoczył na drzewo,bał się Ciebie,czy może o Ciebie?

Zachowanie chłopaka mnie zaskoczyło. Z byciem wampirem wiąże się też wyostrzony węch? No nieźle...
- Tak, ja wtedy u was byłam - powiedziałam w końcu.
Nie wiedziałam o co mu mogło chodzić. Dyskretnie się rozejrzałam wokoło.
- Jak co to sama nie wiem kim do końca jestem - pozwoliłam sobie na wyjęcie ogona zza spodni.

Chłopak przekręcił lekko głowę,trochę jak zaciekawiony psiak
-Więc chyba jesteś bezpieczna-Bezszelestnie zeskoczył na ziemię-Jako zwykły człowiek miała byś kłopoty zwłaszcza,że Twój zapach kojarzę z niedoszłą...ekhem...ofiarą. Gdzie moje maniery, nazywam się Castiel,Castiel Corvega-Dodał po chwili

Spojrzałam uważnie na chłopaka.
- Czyli innymi słowy stałabym się dawczynią krwi jakbym była człowiekiem? - spytałam się go. - Camilla Damsel - przedstawiłam się wampirowi.
Trochę niezbyt mu ufałam. Jednak skoro na razie nie wiem, gdzie jesteśmy to lepiej jakbym trzymała się z nim.

-Cóż,dalej możesz się nią stać,ale przynajmniej wiem,że możesz się obronić-Stwierdził i pokazał białe zęby,a wraz z nimi kły-A tak właściwie to dokąd mamy iść?Pamiętam jakąś trąbe powietrzną czy coś,ale wydaje mi się,że w ten sposób nie wrócimy

- Albo mogę też szybko uciec - zaprezentowałam mu swoje skrzydła. - Nie mam zielonego pojęcia, ta trąba powietrzna jakby wciągnęła nas w inne miejsce - powiedziałam. - A dlaczego byłeś na początku taki poraniony? - spytałam się go, chowając jednocześnie skrzydła.
Trochę niezbyt przyjemna wizja, że może ze mnie wychlać całą krew. Chociaż nie do końca... Ludzi zawsze znajdowano potem ledwo żywych i udawało się ich odratowywać, więc w razie czegoś nie powinno być tak źle.

-Nie lubię żywić się krwią,ale moja "rodzina" tego nie toleruje starają się mnie zmusić do tak zwanego normalnego odżywiania-Skrzywił się na samą myśl o piciu krwi.
Gdzieś niedaleko usłyszeliście wybuch i jedno z drzew upadło z hukiem,a grupa wystraszonych ptaków wzbiła się w powietrze

- No tak, widziałam jak cię twój ojciec trzymał, być w końcu ugryzł tamtą dziewczynę - powiedziałam do chłopaka.
Zaprezentowałam mu swoją zdolność: niewidzialność. Jak tylko usłyszałam ten huk to się nieźle zdziwiłam. Na poligonie jesteśmy czy co? Zerknęłam Castiela i po chwili ruszyłam w kierunku, gdzie usłyszałam wybuch. Może tam jest ktoś, kto wie gdzie jesteśmy...

Chłopak skrzywił się gdy wspomniałaś o tamtym zdarzeniu. Gwałtownie odwrócił się w stronę huku
-Ktoś był w stanie zniszczyć drzewo,a ty idziesz w tamtą stronę,rozumiem gdybym ja to zrobił,jestem nieśmiertelny,a ty...masz coś z głową tak?-Zapytał lecz mimo to poszedł za Tobą,przy okazji zauważyłaś,że światło słoneczne mu nie przeszkadzało

- Kto mnie ta wie - mruknęłam. - Ale gdy nie mam nastroju to robię różne rzeczy, a ja właśnie nie mam nastroju! - powiedziałam.
Dalej szłam w kierunku, gdzie co dopiero było rozwalone całe drzewo. Bardzo mnie zastanawiała obecna sytuacja.
- A poza tym to, ze przed chwilą ledwo dychałeś nie świadczy o twojej absolutnej nieśmiertelności - zauważyłam.

-Nie umarłbym,ale żyłby w iście piekielnych katuszach,wyobraź sobie palące pragnienie i głód niemal pożerający ciało i brak sił aby temu zaradzić-Powiedział,a ty zauważyłaś,że zdarza mu się mówić w dosyć staromodny sposób.

Dotarliście na miejsce, drzewo,które widzieliście, nie było pierwszym, która padło,ale było z nich największe, przed kolejnym do połowy zniszczonym stał chłopak o ciemnozielonych włosach ze srebrzystymi pasmami, który uderzał w drzewo, nagle odskoczył od niego i w locie wyciągnął przed siebie dłonie
-Księżycowy sierp!-Zawołał,a przed nim pojawił się srebrzysty okrąg pełen dziwnych znaków w którego centrum lśnił księżyc podzielony na dwie części,jasną i srebrną.
Z kręgu wystrzelił lśniący łuk energii który przeciął drzewo.
Dziesięciometrowa sosna runęła na ziemię,łamiąc przy okazji kilka mniejszych drzew

Skoro mówi w taki sposób to wolę nie wiedzieć, ile ma chłopak lat.
- To faktycznie dobrze, że ci pomogłam - stwierdziłam.
Jak zobaczyłam co wyczynia ten chłopak z ciemnozielonymi włosami to nie mogłam z wrażenia.
- Albo mi odwala totalnie, albo jesteśmy na planie filmowym, albo to rzeczywistosć, której nie ogarniam... - jęknęłam.
W jednej chwili stanęłam za wampirem, nie chcąc się wychylać.

-Ładnie to tak?-Usłyszałaś za sobą głos,gdy się odwróciłaś,ujrzałaś niemal identycznego chłopaka z tą różnicą,że pasma we włosach miał złote,tak jak oczy i ubranie,gdyby o tym pomyśleć,drugi z chłopaków nawet ubranie miał srebrne
-Kim jesteście?-Za wami pojawił się srebrny chłopak,z tej odległości mogłaś dostrzec,że nawet oczy miał srebrzyste.
-Jesteście silni niczym promienie słońca-Stwierdził złoty
-A jednocześnie skryci jak księżycowy blask-Dodał srebrny
-Macie dużo magicznej mocy
-Ale kim jesteście?

Zaskoczyli mnie Ci dwaj.
- Jestem Camilla Damsel - przedstawiłam się im.
To mnie zastanawiało. Skąd oni potrafią takie rzeczy?
- A wy kim jesteście? - zapytałam się ich.
I co oni gadają o magicznej mocy? Rety...

-Ja jestem Helio-Przedstawił się złoty
-A ja Luno-Srebrny skinął głową
-Jesteśmy bliźniakami słońca i księżyca z gildii green haze-Powedzieli jednocześnie
-A wy co tu robicie?Nie znam was z miasta,a w promieniu kilkuset mil nie ma nawet wiosek-Zapytał Helio

- Wygląda na to, że sie zgubiliśmy - powiedziałam.
Popatrzyłam się nieco zagubiona na chłopaka. Miałam nadzieję, ze coś się odezwie a nie ja ciągle...
- Chociaż może nie zgubiliśmy, wpadliśmy tu jakoś... - mruknęłam. - Sama nie wiem jak to wyjaśnić - dodałam.

Obaj unieśli brew,złoty prawą,a srebrny lewą
-Green haze to gildia dla zbłąkanych,myślę,że nasza mistrzyni z chęcią was przyjmie-Stwierdził Helio
-Chodźcie z nami- Dodał Luno i ruszył przed siebie.
Castiel tylko skinął głową i posłał Ci spojrzenie typu "mogą nam pomóc,nie warto się kłócić",chłopak ogólnie był małomówny.
Idąc za bliźniakami dostrzegłaś na ich ramionach coś jak tatuaże,były to trzy chmury,nie widziałaś ich wcześniej ponieważ obaj mieli je w swoich (najwyraźniej ulubionych) kolorach,przez co zlewały się z ubraniami

Tak więc ruszyłam za bliźniakami w drogę. Ciekawy był ten znaczek... Zerknęłam na Castiela i tylko westchnęłam. Zastanawiała mnie cała sytuacja i chciałam jak najwięcej się dowiedzieć o miejscu, w którym teraz jesteśmy. Do tego martwiłam się o rodzinę... Pewnie będą się o mnie martwić.

Doszliście do wysokiego budynku,na szczycie którego widniał ten sam znaczek co na ramionach bliźniaków,z tą różnicą,że zielony.
Otworzyli przed wami dwuskrzydłowe wrota (jeden jedno skrzydło,drugi drugie).
Ujrzałaś potężną salę pełną stołów i krzeseł,a na końcu pokaźny bar.Sala wypełniona była ludźmi wszelkiego rodzaju,jakaś kobieta bawiła się około tuzinem metalowych obręczy,a na suficie...ktoś spał.
-Mistrz jest za barem-Powiedział Luno